6 Şubat depremiyle birlikte hayatımın en kötü günü başlamış oldu. 90. saatte enkazdan çıkarıldım. Depremde üç evladımı, eşimi, annemi, erkek kardeşimi ve bir bacağımı kaybettim. O kadar üzüntü ve çaresizliğin içindeyken Zehra Hocam'la tanışma fırsatım oldu çok şükür. Bir yıl boyunca tüm ağlamalarımı sakinlikle karşıladı, acılarıma derman olabilmek için çok saba sarf etti. Nazlarımın tamamını çekti. Acıyla kavrulan yüreğime su serpmek için çok güzel telkinlerde, önerilerde bulundu. O kadar samimi bir tavrı vardı ki beni kendisine çekmeyi başardı. "Zeynep Nur Hocam, bu hayat sana ikinci kez bahşedildi." diyerek beni uyandırdı.Ben artık bu hayatta niye varım ki... sorusuna karşılık, neden bu hayatta kalmış olabileceğimin cevabını bulabilmem için çok emek sarf etti. Rabbim'e hamdolsun verdiği iman, inşirah ile birlikte Zehra Hocamın tecrübeleriyle, bilgileriyle, fikirleriyle, dualarıyla... kendime gelmeye başladım. "Evet, ben bu hayata ikinci kez geldim. Bana ikinci bir şans verdi Rabbim, ahiret için daha çok azık biriktirmem gerekiyor. Yaşayacağım günler, elini tutacağım, yol göstereceğim nice öğrencilerim olacak." diyerek hayata tutunmayı öğrendim, öğreniyorum. Bir yıllık süreçte Zehra Hocam ne zaman istediysem bana vakit ayırdı. Benimle çok güzel ilgilendi. O benim için artık danışman değil bir "ABLA"... Her şey için çok teşekkür ediyorum Zehra Hocam. Sizinle bu yolda ilerlemek çok güzeldi. Rabbim sizden razı olsun.