Gazetelerin üçüncü sayfalarında ya da "Keşke kaldırılsa!" dediğim gündüz kuşağı programlarında gördüğümüz travmatik olaylar var. Bu konuda travmayı yaşayan ve toplum ne yapmalı?
Yaşayanların yapması gerekenler:
- Travmanın, acının da bir mahremiyeti olması gerekiyor. Kendilerini raiting malzemesi yapmasınlar. Çünkü yarın insan içine çıkamayabilirler. Herkesin onları tanıdığını sanıp haklarında konuştuğunu düşünüp asosyal olabilirler.
- Sosyal desteği, onları anlayıp dinleyecek, yargılamayacak insanlardan alabilirler. Diğer türlü fayda yerine zarar görebilirler.
- Aile üyeleri ve yakınlar, tıpkı yastaki gibi birbirleriyle duygu ve düşüncelerini paylaşabilir. Yas varsa olayda, bunun zaten yapılması gerekir.
- Yaralarını sarıp, gerekirse arada pansuman yapıp olabildiği kadar iyileşmeye çalışmak, yani yaşadıkları her neyse, tekrar tekrar anlatmak istiyorlarsa anlatmak, bir süre sonra daha iyi hissettirebilir.
- Terapi desteği, ilk zamanlar olayın şokunu atlatamayan insan için de gerekir, sonra TSSB (Travma Sonrası Stres Bozukluğu) geliştiyse, onun için de...
Ya toplum? Bu insanlar o olayları yaşadı, film değil. Lütfen biraz özen gösterin!
- Durduk yerde, karşılaştığınızda yaşadıklarını ya da bununla ilgili şeyler sormak, konuşmak, yaranın kabuğunu kanatmaktan başka işe yaramaz.
- Benzer şeyler sizin de başınıza gelebilir. Burası dünya! Kimse acıdan muaf değil! Azıcık empati lütfen!
- Yaşananları dedikodu malzemesi, altın gününüze kısırın yanına meze yapmayın! Sonra bir şekilde bu acıyı yaşayan insanların kulağına gidiyor ve emin olun, size söylememeleri, geceyi ağlaya ağlaya uykusuz geçirmediklerinden değil!
- Size anlatmaları durumunda yargılamadan, empati kurmaya çalışıp dinleseniz bile yeterince destek vermiş olursunuz aslında.
Travmaların çoğu, sosyal destek, terapi desteği alınsa, her şey yolunda gibi görünse de, ara sıra, aradan yıllar geçse de inceden sızlayıp kanayabilen yaralardır. Bunu unutmayın ve kendinize acınızı yaşama hakkı verin. Sonrası... Hayat devam ediyor, etmeli. Her şeye rağmen...
