Göğüs kafesimizde sürekli hareket halinde bir et parçası…
Ana rahminde henüz 6-7 haftalıkken atmaya başlayan…
Diğer organların onun oluşturduğu sistem etrafında geliştiği…
Ve bir ömür susmayan, çalışan, çalışan, hep çalışan bir mucize…
Göğsümüzün ortasında….
Küçücük… Sadece 250-300 gram…
“Boyundan büyük işler yapıyor” derlerya..
İşte öyle…
Dakikada ortalama 80kez,
saatte 4800, günde 115.200, yılda 42.048.000,
ortalama bir insan ömründe ise 3.363.840.000 kez
kendisine verilen görevi yerine getiren…
Dakikada 5.5 litre,
saatte 330 litre, günde yaklaşık 7.92 ton, bir yılda 2890 ton
ve ortalama 80 yıllık bir insan ömründe 231.264 ton kanı
vücudun hizmetine sunan…
Bu performasla ömür boyunca 10 ton kapasiteli
230.000 tankeri doldurabilecek kadar kanı pompalayan…
ve zorda kalmadıkça “yoruldum” demeyen…
mucizevi mimariye ve işleyiş mekanizmasına sahip bir yapı…
Bir öğrenci, sınav kapısında beklerken…
Bir baba adayı, doğumhaneden gelecek haberi beklerken…
Bir aşık, ansızın sevdiğini karşısında bulduğunda…
Ebeveyn, evladının mezuniyetini izlerken…
Bir dede ya da nine, torununu kucağına alabilmeyi beklerken…
Ya da gece yarısı ansızın çalan bir telefonda…
Korku filminin en heyecanlı sahnesinde…
Uçak aniden hava boşluğuna düştüğünde…
Korkulan bir olay başa geldiğinde…
Evet , tüm bu olaylar olduğunda…
Yerinden çıkacakmışçasına hızlanan…
Sevinç, heyecan ve mutlulukta olduğu kadar,
Korku, endişe, telaş ve nefrette de “burdayım” diyen parçamız…
Böyle olduğu için çalıştığını en fazla algılayabildiğimiz,
Farkında olabildiğimiz iç organımız…
Belki de bu nedenle insanlık tarihi boyunca
hayatın ve ölümün,
aşkın ve nefretin,
heyecanın,
merhamet, öfke, cesaret gibi duyguların
(bugünkü bilgilerimiz öyle olmadığını söylese de) merkezi sayılan,
derin anlamlar yüklenen,
üzerine felsefeler inşa edilen organımız…
Annemizin karnındayken ilk atımında başlayan hayat ..
Zamanı geldiğinde, durduğunda bitiyor...
Neden kalp ?
İşe bu yüzden...
