Çocukluk döneminde parmak emme davranışı

Parmak emme hemen hemen her bebekte görülebilen primitif (ilkel) bir davranış şeklidir. Doğumdan sonra ilk 3-4 ayda normal olarak bir çocuğun yeme içmesi için tek yol emme faaliyetidir. Bir yaşına kadar emme beslenmede esas yoldur. Çocukların emme faaliyetinden büyük ölçüde zevk aldıkları görülüyor. Çocukların bir çoğu beslenmedeki emme faaliyetinin yeterince doygunluk aldıkları görülmektedir. Ağız hayat süresince haz kaynağıdır. Bu faaliyet erken çocuklukta emme, sakız çiğnemek, tırnak ısırmak gençlikte sigara içmek, öpmek ve hafif ısırma şeklinde olmaktadır. (D. Çağlar, 1981).

Çocukluk döneminde parmak emme davranışı

 

Emme yoluyla anne ve çocuk arasında duyusal bir bağ kurulmakta, çocuk anne ile daha yakın olmakta ve karın doymaktadır. Karnının doyması çocuk için dengeli ve sağlıklı büyümesi, gelişebilmesi için ne kadar önemli ise anne ile kurulan bu yakın ilişki çocuğun ruh sağlığı içinde çok önemli faaliyettir. Parmak emme 1,5 yaşına doğru sık görülebilir. Parmak emme açlıktan kaynaklanan bir davranış değildir. Araştırmalara göre, bu emme %50’den %87’lere varan yüksek oranda beslenmeye bağlı olmayan davranış biçimidir. Çocuğun emme arzusu, güzelliğin bozulacağı veya buna benzer mazeretlerle vaktinden önce veya sonra emdirilirse çocuk anneyi emerek doyuramadığı psikolojik ihtiyaçlarını değişik şekilde doyurmaya çalışabilir.

Çocukların genel olarak sık başvurdukları doyum şekli parmak emmedir. Dr. David Levy her üç saatte bir beslenen bebeklerin,her 4 saatte beslenen çocuk kadar parmak emdiklerine işaret etmektedir. Yine biberon emzikleri eskiyip yumuşadığı için 20 dakika yerine 10 dakika biberonu emen bebekler hala 20 dakika biberon emen bebeklerden daha fazla parmak emmektedirler. Bebek beslenme bittikten sonra parmağını emerse ve faaliyeti beslenme süreleri arasında uzun süre emerse, emme arzusunun yeterince doyurulmadığı düşünülmeli bu durumu giderici tedbirlerin neler olabileceği üzerinde durmak gerekir. (S. Gizer 1996).

Araştırmalar en geç 5-6 yaşlarında sona erdiğinde parmak emmenin zararının olmadığı ancak devam etmesi halinde diş formasyonuna neden olabileceği kanıtlanmıştır. Parmak emme sıklığı okula başladığı sırada hızla azalır. 6-12 yaşlarında %12 oranında kazanılmış bir alışkanlık olarak süre gelir. Parmak emmenin uyum ile sıkı bir ilişkisi vardır. Çocukların uykuya dalarken parmak emdiklerini söylemiştik. 2 yaşında ki çocukların bir kısmı uykuya dalarken parmaklarını ağzına almak için direnirler. 3 yaşında bu alışkanlık kendiliğinden kaybolur. Parmak emme faaliyeti inanıldığından daha az diş düzensizliğine sebep olmaktadır.

Parmak emme 5-6 yaşından sonra görülürse arzu edilmeyen bir alışkanlık haline gelir.  Ebeveynler parmağını emen çocukların çene kemikleri ve dişleri üzerinde ki etkilerini düşünerek endişeye kapılabilir. Parmak emmenin alt ve üst dişleri geri ittiği doğrudur. Parmak emmenin dişleri ne kadar etkilediği parmak emme süresine ve en önemlisi parmağın ağızda ki duruşuna bağlıdır. Bazı hareketler baş parmak emmeye eşlik etmektedir. Bunlara örnek olarak; Kulak çekmek, Başı okşamak, Saç kıvırmak ve çekmek, Battaniye, Pike, yatak çarşafı ve havluyu emmek, Battaniye ile çeneyi ve gözü ovmak, Battaniyeyi yüz üstüne çekmek, El ve kol emmek. Daha ileriki yaşlarda parmak emme devam ediyorsa bir ruh sağlığı uzmana (Klinik Psikolog, Psikolog, Çocuk Psikoloğu) danışılması uygun olacaktır.
 

Bu makale 25 Mart 2022 tarihinde güncellendi. 0 kez okundu.

Yazar
Uzm. Psk. Ayşe Nur Aslan Erdem

Etiketler
Parmak emme zararları
Uzm. Psk. Ayşe Nur Aslan Erdem
Uzm. Psk. Ayşe Nur Aslan Erdem
Ankara - Psikoloji
Facebook Twitter Instagram Youtube