Anne- babalar çoğu zaman çocuğu ya arkadaşıyla ya da kardeşleriyle çatışma halinde bulurlar ve istemedikleri halde olaya dahil olmak zorunda kalırlar. Arada kalmak çok yorucu bir süreçtir anne-baba için.
Çocukların tartışmaları ya da çatışmaları çeşitli ve karmaşık sebeplere bağlanabilir. Genellikle birinci sebep kıskançlık olmaktadır.Sebebini sormak faydasız ve risklidir. Çocuklar kendi gerçeğni anlatmak durumundadır. Kim başlattı sorusu tuzak bir sorudur ve onların kendilerini haklı çıkarmasından başka bir işe yaramaz.
Çatışmalar biri diğerinin girişimine taş koyduğu veya alanna girdiği için çıkabildiği gibi güvensizlik, amaçsızlık ve aşırı uyarım da çatışmaları tetikleyebilir.Bazı kavgalar basit sinir boşalımından ibarettir.Çok küçük çocukların vurmaları ve ısırmaları başkalarının canını acıtmak ya da başkasını incitmek için değildir.
Üç yaşındayken her çatışmayı ona başkalarını dinlemek, empati kurmak, affetmek, ve telafi etmek gibi ilişkilerle ilgili becerileri öğretebileceğiniz bir fırsata dönüştürebilirsiniz. Kopardığı saçları yerine koyamasa da ilişkilerini düzeltmek için bir şeyler yapabilir.
Bazen çocukların yaşadığı çaışmalardaki karşılaştığınız durumu adlandırmanız çocukların birrbirlerine bakıp davranışlarını değiştirmelerine yeter.Durumu adlandırarak kendilerine dışardan bakmalarını sağlarsınız.
Çözümü onlara bırakmanız getirilen çözümü uygulamaya daha istekli olmalarını sağlar. Sorunlara çözüm yolu bulamayacak çocuklara seçenek sunulabilir. Düşünmeye ve karşı tarafı dinlemeye sevk edebilirsiniz.
Çocuklar başkalarının neler yaşadığını bilmez. Ama onların dinlenmeleri daha işbirliğine yatkın olmalarını sağlar.Şiddet içermediği sürece çatışmalar ve tartışmalar soruna çözüm bulmayı ve gelecek ilişkilere hazırlar çocuğu.
