Okuduklarımdan, Karşımda Konuşan Kişiden Birşey Anlamıyorum

Düşünememe hissi diyorum ben buna, sanki beynim kendini düşünmemeye şartlamış, ben de ona karşı düşünmeye çalışınca düşünmekte zorlanıyorum, bu yüzden herhangi bir şekilde insanlarla iletişime girmekten çekinir oldum. Sanki hiçbir şey söyleyemeyecekmişim, düşünemeyecekmişim gibi geliyor o yüzden çekiniyorum. Ve bu his sadece insanlar arasındayken değil, kendi kendime düşünürken de geliyor yani esas sorun bende. Bir şey anlatırken sürekli anlatacağım şeyi unutacağım hissi geliyor, bir türlü atamıyorum bu hissi beynimden. Bir de bu aralar durduk yere heyecanlanma sorunu başladı mesela, eskiden yoktu, evde bir şey düşünürken bile durduk yere heyecanlanıyorum. Sanki sürekli beynimdeki bir mekanizmaya karşı savaş veriyorum düşünürken. Sürekli düşünceler beynimden uçacakmış gibi geliyor. Artık hayattan bezecek duruma geldim, şu böbrek üstü bezleri sanırım, sürekli çalışıyor. Bu sartlanma hissinin var olduğunu bilmek de bir şeyi değiştirmiyor, takıntı devam ediyor. Bu hissi nasıl aşacağımı bilmiyorum. Hızlı karar veremiyorum. Biri bir şey söylediğinde aklıma bir şey gelmeyince alaksız bir şey anlatıyorum, anlatmayı bitirdiğimde bunu niye anlattım diyip mahcup oluyorum. Bir diğer sıkıntı mesela televizyonda bir şey izliyorum, yine içime bir his geliyor, ben de TV'de konuşulanları idrak edemiyorum. Sanki anlamsız ses dalgaları geliyor onları anlayabilmek için bir kez daha kafamda tekrar ediyorum, bu da izlediğim şeyden kopmama sebep oluyor. Kitap okurken de oluyor mesela. İnsanlarla konuşurken de oluyor bazen. Son olarak daha iyi anlayabilmeniz için özetleyeyim eğer bu hisler yoğun şekilde aklıma gelirse iletişim süreci şöyle oluyor: Karşımdaki bir şey söylüyor aslında anlıyorum ne dediğini ama sanki anlamamış gibi oluyorum bu yüzden kafamda bir kez tekrarlayıp anlıyorum söylediğini. Sürekli bu histen kaçmaya çalışıyorum anlık olarak geldigi için engelleyemiyorum. Umarım biraz olsun anlatabilmişimdir içimdekileri eksik kalan yerler olabilir.