Merhaba, 19 yaşındayım anneme ben 11 yaşındayken Demans teşhisi koyuldu o zamandan beri içime kapandım. 365 günün en fazla 20 günü dışarıya çıkıyorumdur öyle söyleyeyim. Sürekli yatağımdayım hiçbirşey yapmasam bile yorgunum. Benden 22 yaş büyük ablam hem annemle hem benimle ilgileniyor 8yıldır. Özgüvensizim kapıya gelen kargoyu bile alamıyorum, telefonda müşteri hizmetlerini bile aramaya çekiniyorum. Sağlık meslek lisesi mezunuyum staj yaparken sorumlu hemşiremiz bir işlemi anlatacaktı sadece başlangıcını ve sonunu gördüm sanki bir rüyadan uyanıyormuşum gibi oldu anlattığını da dolayısıyla anlamadım bana dikkat dağınıklığı var sende dedi bu durumu nasıl çözebilirim? Bir de yersiz gülmelerim var sebepsiz ağlamalarım olduğu gibi asla gülünmeyecek durumlara gülüyorum(örneğin bir kavgada) herşeye ağlıyorum annemin durumundan ağlamadan bahsedemiyorum kimseye bu durum beni çok sinirlendiriyor ne yapmalıyım? Cevabınız için şimdiden teşekkür ederim. İyi günler dilerim.
Buna burdan yanıt vermek zor. Bir psikiyatriste gitmelisiniz. İlaç tedavisi ve terapi görmelisiniz. başka insanlarla bağlantı kurmaya ihtiyacınız var. Depresyonda bilişsel fonksiyonlar zayıflar.