İnternetten tarattığınızda uzun zamandır incelenen ve tedaviler uygulanan ama halen net, başarılı bir tedavi şeması olmayan bir hastalık olarak görürsünüz. Kalçanın ağrılı ve kronik, giderek bozulan ve sakatlayan bir hastalığıdır. Nedeni tam bilinmediği, alkol ve kortizon ilaçları kullananlarda, pankreas hastalıklarında, orak hücreli anemisi olanlarda rastlandığı anlatılır ama mekanizma tam tarif edilemez. Olan, kalça ekleminin oynar kısmını oluşturan uyluk kemiği topuzunun dolaşımının bozulması, kof çürümüş bir yumurta gibi içinin boşalıp kabuğunun çökmesini andıran bir bozulmadır. Sonuçta eklem yüzeylerinde sürtünmenin artmasına bağlı kireçlenme benzeri ağrılar, hareket açıklığının bozulması, yürüyüş ve günlük işlerde zorluklar ortaya çıkar. Bu süreç kişiden kişiye değişse de ağrılı dejeneratif bir hastalıktır. Tedaviler de ekleme yönelik cerrahi teknikler olmakta, patofizyolojisi anlaşılamamış olan hastalığın tedavisi de hedeflenen düzeyde olamamaktadır.
Batı tıbbında öğrendiğimiz yöntemlerle, hastalığı bedenin bütünlüğünden ayrı, kalçanın sorunu olarak değerlendirmek tanıyı ve tedaviyi yönlendirmekte eksiklikler yaratıyor. Çin tıbbı yaklaşımını da ekleyerek baktığımızda kalça ekleminin karaciğer ile bağlantısı görülebilir, safra kesesinin akupunktur kanalı da kalçadan geçer ve akışının bozulduğu durumlarda kalçanın etkilenmesi doğaldır. Alkol ve kortizon kullanımıyla kalça avasküler nekrozunun ilişkilendirilmesi de karaciğer bağlantısının bir kanıtıdır. Bütüncül yaklaşımla karaciğer detoks gücünün desteklenmesi, düzgün bir diyetle toksin yükünün hafifletilmesi, kıkırdağın ve kemiğin sağlığını bozan asidoz ortamının normalleştirilmesi hastalığın oluşumunu geri çevirebilir, ilerlemesini durdurabilir, ya da hiç olmazsa ağrısının azaltılmasını sağlayabilir. Akupunktur ve nöral terapi teknikleri ile enerjetik bedende daha kalıcı bir iyileşme sağlanabilir. Ozon uygulamaları, homeopati, ayurvedik yaklaşım ve diğer refleks tedaviler uygun kombinasyonlarla tedaviye eklenebilir. Greftleme, canlı damarlı fibula kemiği yerleştirilmesi ameliyatları, kök hücre tedavileri, kollajen, hyalüronik asit enjeksiyonları bunlarla kombine edilebilir. Hiç bir teknik konusunda tutucu olunmamalı, hasta integratif olarak değerlendirilip tedavi algoritması da integratif yönlendirilmelidir. Hastanın yaşama ve hayatı algılama alışkanlıklarını değiştirecek bir program bütüncül bir bakış açısıyla yürütülmelidir. Zaten kronik hastalıkların kasıp kavurduğu bir zamanda, pandeminin zorlaması ile hastanelerin cerrahi hizmetlerdeki yavaşlaması da hesaba katılarak tedavileri tekrar gözden geçirebiliriz. Hem hastalarımız hem biz hekimler. Her işte hayır vardır.
