Çocuk doğal bir varlıktır. Anne rahmine düştüğü andan itibaren anne ile çocuk arasında bir bağ oluşur ve bu bağ hamilelik sürecinde gitgide kuvvetlenir. Zamanı geldiğinde Doğumda hem anne hemde çocuk için bir ihtiyaçtır. Bu ihtiyaçlar silsilesi bebeklik döneminde daha da kuvvetlenerek anne ile arasında güvenli bir bağ oluşturur. Emmesi ve fizyolojik ihtiyaçların karşılanması ile çocuk doğru bir iletişim kurma kanalına girer bu bağ kuvvetlenerek artmaya devam eder. Sonrasında doğru zamanlama ile anne bir adım geri çekilmeye başlar ve burada çocuğun memeden ayrılması gerekir ki sağlıklı iletişim kanalı devam etsin. Bebeklik çağından çocukluk çağına geçişin ilk aşamasıdır bu.
Bu zamanda iletişim kanalının doğru kodlanabilmesi ve güven ortamının yıkılmaması önemlidir. Bu kanal yıkılmadığı süreçte iletişim beden dilinden sözlü dile-ifade etmeye- döner. Çevrenin dilini alarak kendi diline yerleştiren çocuk ifade becerisini doğru şekilde kullanarak duygularını da aktarmayı öğrenir. Hem duygusal hem de fizyolojik ihtiyaçları doğru bir şekilde giderilen çocuk konuşmaya ve anlatmaya başlar. Burda doğallık önemlidir ki çocuğun da bu ortamda kendini doğal bir parça olarak kabul etmesi beklensin. Bu zaman diliminde öfke ve şiddete yer verilirse çocukta bunu doğal bir aktarımla alır ve kendi yaşantısına, diline yansıtır.. oynadığı oyunlardan, kurduğu cümlelere hatta ve hatta ileri düşünce boyutuna varmış çocuklarda hayallerine ve belki de rüyalarına dahi yansımaları gözükür-gözlenebilir.
Aileler bunu farketmeye başladığı anda öncelikle kendilerini sorgulamalı ve bir adım geri çekilip yansıttığı yaşamı gözleyebilmesi gerekir ki yanlışlarını tam anlamıyla fark edebilsinler.
Fark edemeyen aileler içerisinde yetişen çocuk duygusal bir gerilime sahip olur. Her an patlayacak, her an kendini bir şekilde (yanlışta olsa) ifade etmek isteyecek duruma dönüşür.. çocuk Burda masumdur, ihtiyaçlarının önünde ki engelleri kaldırmak için çaba sarf ediyordur. burda çocuğun aslında ifade etmeye çalıştığı dil bir noktada yardım çığlığıdır. Bu sessiz çığlıkları duyabildiğimiz an doğal yaşamına dönmesi ve duygusal gerilimin ortadan kalkması için bir fırsattır. Bu fırsatları yakalayamadığımız anlar üst üste gelmeye başladığı anLar çoğaldıkça bu durum; çocukların ihtiyaçları giderilmediği süreçte boşluklar oluşur ve çocukta bunlar bir davranışa daha sonrasında da karaktere dönüşerek kronikleşir ve müdahale safhaları da zorlaşmaya-güçleşmeye başlar..
çocuklar doğal varlıklardır ve ailede onların en doğal en sığınmasız alanlarıdır. Güven ortamı ve hoşgörü ile çözümlenemeyecek aşılamayacak sorunları yoktur.
Yeter ki duygusal gerilimlerinin farkına varalım...
Yeter ki onları dünyaya getirmeye aracı olan varlıklar olduğumuzu hatırlayalım..
