Psikiyatristime aşığım

İçimde düzeleceğime dair hiçbir umut kalmadı. 1 yıldan fazladır psikiyatriste gidiyorum. Çok fazla ilaç denedim. Ama sonuç? Her şey daha kötü oldu. Kendime attığım birkaç kesik giderek daha da derinleşti daha da fazlalaştı. Sigaralarla kendimi yakıyorum. Yüzümü kestim. Artık hiçbir şey umrumda değil zaten yakında öleceğim ya ben ya da başkası yüzünden ama öleceğime dair bir his var içimde. O yüzden söyleyeceğim her şeyi. Masturbasyon yaparken bile kendimi kesiyorum. Okulun lavobolarında kendimi kesiyorum. Artjk yetmiyor kesmek ya da kendimi yakmak bir şey hissettirmiyor yeni yöntemler arıyoruö. Daha çok acı çekmem lazım. Duygularımı anlattığımda herkes bana çok hassassın güçlü ol her şey senin elinde diyorlar. Ben de şunu şunu yaşadım ben ağlıyor muyum diyorlar ne derdin var diyorlar. 7 yaşında cinsel tacize uğradım. Okulu bırakrım. Okula geri yazıldım benden 3 yaş küçük 12 yaşında çocuklar bana küfürler etti zorbalık etti. Birkez daha özgüvenim paramparça oldu ama hiç ağlamadım. Yıllarca ağlamadım güçlü kaldım. Liseye geçtiğimde hayatımda bulup bulabileceğim en harika arkadaşlar edindim. Dedim ki sosyal anksiyeyem için bir şeyler yapayım psikiyatriste gittim bu sefer kendime zarar vermeye başladım her şey çok daha kötü oldu ve ben artık iyieşebileceğime dair en ufak umut göremiyorum. Her şey bitti. Bunları anlatınca hassasın diyorlar. Nolur bırakın üzüleyim acılarım için yas tutayım sadece birinin bana sarılmasına ihtiyacım var eğer ben destek görmezsem intihar edeceğim artık arkadaşlarım bile bana yeterli gelmiyor yaşadığım tramvaları kaldıramıyorum ben yaşayamadığım çocukluğumu yaşamaya çalışıyotum ama artık bir yetişkinim her şey için çok geç en yakın arkadaşım kanımla çizdiğim resim defterim bir tek o duygularımı yansıtabildiğim tek o var ben iyileşmeyeceğim kendime zarar vermeyi bu kadar sevdiğim sürece hiçbir şey düzelmeyecek ben kendime zarar vermeyi hem cinsel hem de diğer anlamlarda çok zevkli buluyorum ve artık yaptığum şeyler yetmiyor daha çok zarar vermem lazım daha çok kesmem lazım hatta belki de bu güzel yüzümü darmadağın etmeliyim

Cevabınız için teşekkür ederim. Şu an üzerimde garip bir sakinlik var. Ama bu sakinlik yakında öleceğimi hissetmemden dolayı. Yemek yemiyorum. Günlerdir bir şey yemedim ve uyumadım. Çünkü artık zerre umrumda değil. Veda mektuplarını yazmaya bile başladım. Ne yapacağım belli olmaz. Cuma günü doktora gideceğim. 2 gün daha nasıl dayanırım bilmiyorum. Teşekkür ederim.