Anksiyete bozukluğu

Yaklaşık 3 yıldır majör depresyon için tedavi görüyorum. Bir kaç kere doktor değiştirdim. Bir kaç kere ilaçlarımı ve tedaviyi kendi kendime bıraktım. Ne kadar ilaçla bir şeyler iyileşiyormuş gibi görünse de temelde aynıydı ve ben ilaç kullansamda kullanmasamda aslında hiçbir şey değişmiyor diye düşündüğükten kısa süre sonra tedavileri bıraktım. Her zaman canım bunalımdayım, her şeyden kaçıp gitmek istiyorum, ara ara zevk aldığım şeyler oluyor ama kısa sürede sıkılıyorum, hiçbir şeyle uğraşmak istemiyorum ama boş durmaktan rahatsız oluyorum, hiç kimseyi görmek istemiyorum ama içimde acayip bir yalnızlık hissi var, kendime bir hedef koyamıyorum, yapabildiğim iyi şeyleri göremiyorken kötü şeyler için kendime kızıp duruyorum, her şey korkutucu geliyor, hiçbir şey bulaşmak istemiyorum, bazen öylece buharlaşmak ve yok olmak istiyorum ama ölümden de korkuyorum bu yüzden bu duruma alışmalıyım desem de bir türlü alışamıyorum, sürekli huzursuzum. Yine başka bir doktora gittim. Yeni ilaçlar aldım. Birkaç aydır kullanıyorum. Ama etkisini halen hissedemedim. Gün içinde bile bazen çok neşeli bazen çok umutsuzum. Etrafımdaki insanlar dengesizliğimi farkedince benden uzaklaşıyorlar. Tanıştığımız zaman başta iyi gibi ama sonra zorla gülümsemeye başlıyorum ve en sonda da gülümsemeyi bırakıyorum. Onlar da böyle biriyle uğraşmak istemiyorlar. Bazen onları küçümsüyor, azarlıyor ve gereksiz olduklarını hissettiriyorum. Onlara yazık, bana yazık, herkeze yazık. Ben hiçbir şeyi düşünmek dahi istemiyorum. Depresyondan çıkmak için bir dönüm noktasından gaçilmeli diye duymuştum. Benimki biraz uzakta bir yerde gaşiba. Düşünce tarzımı, hayata bakış tarzımı nasıl değiştirebilirim? Bu boşlukta oluş hissinden nasıl kurtulurum?