Sevilmekten Korkan Kalpler: Hissetmediğin Sevginin Ardından

Bazı insanlar vardır, biri onları sevdiğinde hemen geri çekilir. Sıcaklık yaklaşınca içleri titrer; sanki bu his, ellerine emanet edilmiş kırık bir cam gibi…

Çünkü o insanlar için sevilmek, tanıdık bir şey değildir.

Ve tanıdık olmayan, çoğu zaman tehdit gibi hissedilir.

Ben de onlardan biriyim.

Sevilmekten korkuyorum.

Çünkü daha önce sevildiğimi hissetmedim.

Çocuklukta sevgi sözle gelmedi belki. Dokunuş eksikti. Gözlerin içine bakan biri olmadı. Belki hep yeterince iyi olursam sevilirim sandım. Belki hep sessiz kalırsam terk edilmem sanıldı.

Böyle böyle, içimde bir “şema modu” oluştu: Kusurlu Çocuk ya da Terk Edilmekten Korkan.

Bu mod, ne zaman biri bana yaklaşsa fısıldıyor:

“Dikkat et, alışırsan kaybedersin…”

“Bu sıcaklık geçici… Yine yalnız kalacaksın…”

Ve böylece kendi kalbimden kaçıyorum.

Biri beni sevdikçe ben uzaklaşıyorum.

Biri bana iyi geldikçe ben onu test ediyorum.

Biri kalmak istedikçe ben kapıyı aralık bırakıyorum ki…

Gidince canım çok yanmasın.

Ama şunu fark ettim:

Bu, başkasının beni sevip sevmediğiyle ilgili değil.

Ben, kendimi sevip sevmediğimle meşgulüm aslında.

Çünkü ilk sevilmesi gereken yer, çocukken içine saklandığım o içsel odadır.

Orası iyileşmeden gelen sevgi, hep tehdit gibi gelir.

Orası duyulmadan gelen ilgi, hep yetersiz hissedilir.

Artık biliyorum.

Sevilmek korkutucu olabilir.

Ama daha korkutucu olan:

Sevilmeyi hak etmediğine inanmak.

Bugün o eski inançlara bir şey fısıldamak istiyorum:

Ben yanlış değilim.

Ben eksik doğmadım.

Ben sadece duyulmadım.

Ama artık duyuyorum. Kendimi. Kalbimi.

Ve belki… seni de.

Bu satırlarda kendini bulduysan, için bir anlık bile olsa “evet, tam böyle” dediyse…

Bil ki ben, senin içindeki o ses oldum bugün.

Yalnız değilsin.