Diş hekimliğinde implantasyon; kaybedilmiş dişlerin yerine yapılacak protezlere destek olabilecek doku uyumlu maddelerin, çenelere cerrahi yöntemlerle yerleştirilmesi şeklinde tanımlanmaktadır
Dental implantasyon yeni bir buluş değildir. Kaybedilmiş dişlerin yerine konma çabası insanlık tarihi kadar eski bir sürece dayanmaktadır. Fonksiyon ve estetiğin geri kazandırılması bilim adamlarının uzun yıllardan beri üzerinde çalıştığı önemli bir konudur. Antik çağlarda; taş, tahta, deniz kabuğu ve hatta hayvan dişlerinin; alt ve üst çenede dayanak olarak kullanıldığı görülmüştür . İlk dental implant örneği, M.S. 600 yıllarına ait bir Orta Amerika yerlisinin kafatası iskeletinde bulunmuştur., Bugün Harward Arkeoloji ve Etnoloji Müzesi'nde saklanan bu çene kemiğinde, eksik olan üç alt kesici dişin yerine, diş formu verilmiş deniz kabuklarının implante edildiği görülebilmektedir.
19.yüzyıl başlarında her alanda olduğu gibi diş hekimliği alanında da metal kullanımının yaygınlaşması ile, kemik içi implant olarak kabul edilecek tipte implantlarla ilgili çalışmalar yapılmaya başlanmıştır.
1930'lu yıllara kadar, gümüş,altın,platin ve iridyum gibi kıymetli metallerden hazırlanan implantlar dokuda galvanik etkileşimler oluşturdukları için; vakaların çoğunda başarısız sonuçlar elde edilmiştir.
Oral implantolojinin temeli sayılan implantın kemikle bütünleşmesi kavramı 1952 yılında tavşanlar üzerinde yapılan kemik iyileşmesi ile ilgili mikroskobik çalışmalara dayanmaktadır. Kemikle bütünleşen implantlar ile tedavisi gerçekleşen vakalara ait ilk yayın 1969 yapılmıştır. Kemikle bütünleşme terimi ilk olarak 1977'de kullanılmış ve bu deyim araştırmacılar tarafından kabul görmüştür. İmplantlar üzerine yapılan araştırma ve geliştirme çalışmaları günümüzde de tüm hızıyla devam etmektedir.
