Konuşmak da kızmak da çare olmadı

Merhaba. 4 yaşında bir kızım var. Evde çok uslu genel olarak da sözümüzü dinleyen bir çocuk. Herhangi bir kreş geçmişi yok. Engelli bir ablası var o yüzden babası olmadan birlikte çıkamıyoruz. Çok sık dışarı çıkamıyor yani. Dışarı çıktığı zamanlar oynadığı çocuklar evlerine giderse yada eve dönüş zamanı çok fazla ağlıyor. Anneannesinin evi müstakil ve komşu çocuklarıyla da birlikte dışarda oynayacakları ortam var. Orda da gider gitmez gözü kimseyi görmüyor. Komşu çocuklarını bırakmak istemiyor sözümüzü dinlemiyor. Eve dönüş zamanı yine aynı hengâme oluyor. Her defasında da söz veriyor bir daha ağlamayacağım diye fakat sonuç yine aynı. Gerçekten çok bunaldim bu tavrından. Uzun uzun oynamasına izin veriyorum fakat yine aynı sonla bitiyor. Biliyorum arkadaş özlemi çekiyor fakat davranış şeklinin hiç ayarı yok. Ne bizi gözü görüyor ne duyuyor çok sıkıldım bu durumdan. Güzel bir şekilde anlatmayı da denedim, kızıp ceza vermeyi de fakat değişen bisey olmadı. Nasıl bir yol izlemeliyim gerçekten çok bunaldim? Şimdiden teşekkür ederim.