Kendinle barışık Olmama ve Kabuğunu Kıramama

Damla Hanım merhaba. Benim çok silik ve pasif bir çocukluğum geçti. Şimdi yaşım 36. Haala bekar ve ailemle birlikte yaşıyorum. Ben hayatım boyunca insanlar ve başkaları kırılmasın diye hep içine kapanık bir yaşamım oldu. Bu durumdan dolayı bir çok kez psikiyatrist ve psikologla görüştüm. Psikiyatri ilaçları bir nebze olsa anksiyete ve depresyona iyi geldi. Psikolog görüşmeleri ise terapi sırasında iyi derecede motivasyon ve dışa dönüklük sağladı. Aradan 1 yıl geçtikten sonra hem ilaçlar hem de terapiler sanki etkilerini yitiriyor. Kendimle bir türlü barışamıyorum. Hemen ufacık bir yanlışta kendimi çok ağır suçlamada ve cezanlandırmada bulunuyorum. Yaşıtım olan tüm arkadaşlarım evlendi ve çocuk sahibi oldular. Bense haala ailemle birlikte yaşıyorum. Yeri geliyor çok üst düzey yönetici ve saygın kişilerle birarada oluyorum fakat karşı cinsten bir kimseye açılamıyorum ve evlenme cesaretim yok. Bu durumu bazen çok karizmatik ve yakışıklı olmayışıma bazen maddi durumumun iyi olmayışına bazen de çok güzel bir kadın benim gibi birini ne yapsın diye ? düşüncelerde boğulmuş hissederek geçiştiririyorum. Ailemse koskaca adamsın bu devirde görücü usulü ile mi evlencen? diye bu konuyu onlar bile alaya alıyor. Günümüz şartlarında sadece asgari ücretin çok cüzzi üstünde bir maaşla geçim kaygısı duyuyorum. Geleceği ve sonuçları düşünmeden hareket etmek, olan sonuçlardan hiç acı duymamayı sağlıcak bir terapi veya tedavi şekli var mıdır? Siz neler önerirsiniz? Şimdiden çok teşekkür ederim bilgi paylaşımınız için.