Yeme sorunu yaşayan bir ailede bu sorun biyolojik bir temeli yoksa sadece yemek yeme sorunu değildir...
Anne ve babayı yönetmeye çalışan ‘tümgüçlü’çocuklar evdeki tüm kuralları belirlemeye çalışmakta ve istediğinin o anda yapılmasını sağlatmaya çalışmaktadır. Bu tabloya çoğunlukla büyük ebeveynlerin ve çocuğa bakanların eşlik ettikleri görülmektedir.
Bu çocukların yeme dışında anne ve baba ile birlikte uyuma, annenin ona olan zaafından dolayı anneye aşırı düşkünlük aynı zamanda agresif tavırlar sıklıkla görülmektedir.
Öncelikle sınır problemi olan bu durumu çözmek gerekmektedir. Anne ve babalara sorulduğunda çoğunlukla çocuğu ağlatmamak için istediklerini yapmaktadırlar ; unutmayın çocuk düşer, kalkar, ağlar, bunlar çocukta travma yaratmaz ; bu davranışları yaşaması gerekir ki ona kurduğunuz sanal dünyadan gerçek dünyaya adım attığında olaylarla baş edebilsin..
Çocuğa sınır koyduğumuzda kendisini birey gibi hissedebilir ve yapması gereken davranışları yapmaktan haz almaya başlar ; buna tek başına uyuyabilmek, tek başına tuvalete gitmek ve tek başına yemek yemek dahil...
Bu sebeple demek ki ‘Çocuğum yemek yemiyor’ dediğinizde yukarıda belirtilen noktaları göz önüne almanızı öneririm.
Çocuk anne ve baba arasındaki olumlu ilişkiden ve onunla kurduğunuz olumlu ilişkiden etkilenir. Aranızdaki eğlenceli ve mizahi tutum çocuğa yansır. Yemek ve diğer konularda anne ve babanın ortak tutum içerisinde olmaları önemli bir noktadır.
Yemek esnasında annenin olumlu , kararlı ve yüreklendirici tutumu yeme sürecini değiştirir. Televizyon yemek esnasında anne ve çocuğun iletişimini engeller, çocuk ona dalar ve edilgen bir şekilde ocuğun ağzına yemeyi tıkmaya başlar..bu yanlış bir tutumdur..
Çocuğun oda oda dolaşması ve peşinden gezmek de yine çocuğun hakim olduğu bir durumdur. Yeme davranışını destekleme-yerleştirme ve diğer koşulları ebeveynler belirler ve çocuk da ebeveyni izler; ÇOCUK SİZİ YÖNLENDİREMEZ…yönlendirdiği koşullarda siz ve çocuk mutsuz olursunuz..
Yeme davranışı sakin, televizyondan uzak, telaşsız bir ortamda yapılmalıdır.
Çocuğun ağzına tıkmak yerine, döke saça da olsa yemesini teşvik edin.
Onu diğer bir çocukla mukayese eden cümlelere başlamayın , ‘yemezsen sana şunu almak yok, bunu yapmak yok’ gibi cümleler kullanmayın, sadece bunlarda uzak ,nötr bir ortamda çocuğa yemeği sunun ve olağan konuşmalarınıza devam edin, yemeğe odaklanmayın...
‘Yemez zaten, bak yine yemeyecek’ gibi kalıplaşmış, çocuğa tümgüçlülüğünü hatırlatan cümlelerden uzak durun.
Yemek masada saatlerce durmasın, yirmi-yirmi beş dakika süreyle masayı toplayın ve yemek saatinin bittiğini söyleyin. Bir sonraki öğüne kadar midesinin abur cuburla tıka basa dolmasına izin vermeyin.
Yemek konusundaki endişenizi giderin ve dikkatinizi bu konuya yoğunlaştırmayın ; endişeniz arttıkça çocuk bunu bir ilgi çekme kaynağı ve isteklerini yaptırmada bir koz olarak kullanabilir.
Yemek dışındaki çocuk ile paylaşımlarınıza dikkat edin; bazen anne ve babalar çocuğa yapılması gerekenler , emirler dışındaki dünyayı unutuverirler; OYUN çocuk ile iletişiminizde en güzel aracınızdır. İyi iletişim; çocuğun yemek, tuvalet eğitimi, vb. konulardaki uyumunda çok büyük etkendir.
Yeme davranışı karşısında abartılı tepkilerde bulunmadan ve maddi ödüller almadan sözel olarak desteklemek, bir sonraki sefere yemesi için motive etmek demektir.
Yemek konusunu hayatınızdaki aşılamaz bir sorun ve endişe kaynağı olmaktan çıkarın, çocuğu ve kendinizi rahatlatın; yaratıcılığınızı ve mizahı kullanın…işte yapmanız gereken temel noktalar…
