Evlilik iki ayrı dünyanın bir arada yaşamayı bilmesidir.Yarım elmanın hep kendini eksik ya da tamamlanmış hissedebilmesidir.

Kıskançlık, beraber olmama isteği,ilginin eşten çocuklara kayması,maddi ve manevi yoksunluklar,evlilikle ilgili sorunlarda nasıl baş edeceğini bilememe,yüksek beklentiler,eşlerin birbirlerinden uzaklaşmasına ve soğumasına neden olabiliyor.

Koşulsuz sevme yani kaktüsü dikenleriyle sevebilme,hoş görü, şefkat ,saygı, anlayış,arkadaş olabilme,emek,sabır,fedekarlık ve tutku da evlilikte eşleri birbirine yaklaştıran , evliliği güçlendiren sihirli ışıltılar olabiliyor.

Evliliğiniz mutsuz ,sağlıksız bir hal aldığında terk edip gitmeli misiniz, ya da mağlup olduğunuzu bilmenize rağmen onun için savaşmaya devam mı etmelisiniz? Yoksa evliliklerde inişli çıkışlı süreçler olabileceğinize, herşeyin düzeleceğine dair kendinizi ikna etmeye mi çalışacaksınız? Peki çocuklar bu formülün neresinde?

Ne yazık ki böyle bir durumda ne yapılacağı ile ilgili kesin bir doğru yok! Bu çıkmaz da hangi yoldan gideceğiniz, engelleri nasıl aşacağınız, tamamen sizin kişisel durumunuza ve sizin verdiğiniz yargılama sonuçlarına göre değişiyor. Unutmayın yaşamın kalbi sizde ve zaman geçiyor..

Evliliği kurtarmak için aktif rol alıp, ilişkinizi ,kendinizi ve partnerinizi değiştirmeye çalıştınız mı? Dürüstçe kendinize şu soruyu sorun; ‘Ben her yolu denedim mi?’

Cevabınız evet se bazen boşanma gerekliliktir, ancak diğer her seçenek denenip biz çözüme varılamadığında…

Boşanma kararı bilinçli bir şekilde verilmeli ve boşanma sonrası sürecin zor geçeceği unutulmamalıdır ki çocuklarda bu sürece dahilse. Boşanma da diğer herşey gibi bir başlangıç ve sona sahiptir. Kendinize biten ilişkinizin yasını tutmak için zaman verin. Bu sizi güçsüz kılmaz, bu hayatınıza devam etmek için sağlıklı bir kabulleniş yoludur. Ne kadar zor ve sancılı bir süreç olsa da boşanmanın getirdiği duygusal yaralar ve acılar zamanla iyileşecektir.

Sezai Karakoç’un dediği gibi ‘Umutsuzluk yok!Gün gelir gül de açar, bülbül de öter.’