Çoğu zaman kendimizi belirli bazı insanlara, olaylara veya durumlara geçmişi yansıtan o tanıdık, eski yollarla benzeri tepkiler verirken bulabiliriz. Sigmund Freud bu kalıbı yüz yıldan fazla süre önce tanımlamıştır. Travmatik yeniden canlandırmalar veya Freud'un adlandırdığı gibi ''yineleme takıntısı'' bilinçaltının çözülememiş şeyleri ''hatasız yapmak'' üzere tekraralama girişimidir. Geçmişteki olayları çözmek amacı güden bilinçaltından gelen bu dürtüler aile tarihinden gelebilir ve geçmişteki çözülmemiş travmalar gelecek nesillerde ortaya çıkabilir.
Psikoterapide ortaya çıkan akımlar günümüzde bütün resmin parçası olarak ailede ve toplumun geçmişindeki travmatik olayları dahil etmek üzere bireyin travmasının ötesine işaret etmeye başlamıştır. tür ve yoğunluk bakımından çeşitlilik gösteren üzüntü verici olaylar örneğin terk edilme , intihar, savaş ve bir çocuğun, ebeveyninin veya kardeşinin erken ölümü gibi şok dalgaları halinde sıkıntıyı bir nesilden diğerine aktarabilir.Hücresel biyoloji, nörobilim , epigenetik ve gelişim psikolojisi alanlarındaki en son gelişşmeler travma modelleri ve tekrarlayan acıların arkasındaki mekanizmayı anlamak amacıyla aile geçmişinden en az üç nesil incelemenin önemini vurgulamaktadır.
Aile deneyimlerimiz geçmişimiz, annemizin daha önce bize hamile kalmadean önce başlar. En baştaki biyolojik formumuzda henüz döllenmemiş bir yumurta iken annemiz ve büyükannemiz ile hücresel bir çevre paylaşırız. Büyükannemiz annemize beş aylık hamileyken bizi geliştiren öncü yumurta hücreleri zaten annemizin yumurtalıklarında da mevcuttur. Bu şu anlama geliyor annemiz doğmadan önce , annemizin, bizim ve büyükannemizin izleri hep aynı bedende.Üç nesil aynı biyilijik çevreyi paylaşıyoruz.Aynı durum baba tarafından akrabalar için de mevcuttur. Bizi geliştirmiş olan öncü sperm hücreleri babamız henüz annesinin rahminde cenin iken kendisinde mevcuttu.
Basitce söylemek gerekirse annemiz aracılığıyla büyükannemizin annelik özelliklerini alırız. Onalrın hayatlarını şekillendiren olayların özellikleri belki bizden gizlenecektir ancak yine de bu özelliklerin etkileri derinden hissedilecektir.
Aile travmalarını yeniden yaşadığımız görüşü psikiyatrist Norman Doidge'ın çığır açan Kendini Değiştiren Beyin adlı kitabında kısaca bahsettiği şeyin özü olabilir. Dr. Doidge '' hayaletlerimizin bize sık sık uğrayıp rahatsız etmesi yerine tamemen geçmişimizin birer parçası haline gelebileceğini öne sürmektedir'' Doidge insan beynini sabit ve değişmez olarak gören yaklaşımdan beynin esnek ve değişim kapasitesi olan bir şey şeklinde tanımlayarak insan beyninin nasıl çalıştığına ilişkin anlayışımızı kökten değiştirmiştir. Onun çalışmaları yeni deneyimlerin nasıl yeni nöral yollar oluşturabileceğini göstermiştir. Bu yeni nöral yollar tekrarlanma ile güçlenip, odaklanmış dikkat ile derinleşebilmektedir. Özünde, bir şeyi ne kadar uygularsak beynimizi değişime yönelik o kadar çok eğitmiş olmaktayız.
