Otizm beynin gelişimsel bir hastalığıdır. Otizm tanısı alan çocukların beyin aktivitelerinin gelişmesi yaşıtlarına göre biraz daha geriden gelmektedir. Böyle olunca zihinsel kapasitelerinde bir sorun olmamasına karşın bu kapasiteyi açığa çıkaramamaktadırlar. Yaşıtlarının arasına girmemekte, konuşmaları gecikmekte, davranış değişiklikleri yaşamaktadırlar. Bu sorunların çözümünde davranış eğitimleri işe yaramakta ama ilaç tedavisi ile desteklenmediğinde süre uzamaktadır.
Bir yıl önce gördüğüm 9 yaşlarında otistik olan bir kız çocuğu seansa geldiğinde kapıdan içeri girmiyor, annesinin elini bırakmıyordu. 45 dakika boyunca ağzından bir kelime çıkmıyor ve sorduklarıma cevap vermiyordu. Bu durumunu düzeltecek ve iletişimini arttıracak ufak dozda bir ilaç verdiğimde bir süre sonra iletişim çabaları oluşmaya başladı. 1-2 ay sonra sesini cep telefonuna kaydedip getirdi. Derslerde ne yaptığını kaydettiği konuşmasını dinletti ve seansta yine konuşmadı. 1-2 ay daha geçtiğinde hafif hafif gülümsemeye başlamıştı. Bu arada artık annesinin elini bırakarak odama kendi başına girip oturmaya başlamıştı. İlk başlarda hafif hafif başlayan konuşmaları ise sohbete dönmüştü. Bu durum psikiyatrik ilaçların iletişimi kolaylaştırmasının bir sonucuydu.
Otizmli hastalarda özel eğitimin psikiyatrik ilaçlarla desteklenmesi, dikkat eksikliği varsa onun düzeltilmesi, arkadaşları ile iletişimin artması, takıntılarının tedavisi düzelmeyi hızlandırmakta ve çocukların kapasitelerini kullanabilmelerini sağlamaktadır. Bu durum ailelerin yaşadığı zorlukları azaltmakta, çocukların arkadaşlarının gelişim düzeyini yakalamalarını kolaylaştırmaktadır.
