Gelin ve kayınvalide çatışması geçmişten günümüze kadar gelen bir iletişim problemidir. Bunun bir çok nedeni olmakla birlikte en önemli nedenleri arasında her iki tarafın birbiri üzerinde üstünlük kurma isteğidir.
Burada bahsetmek istediğim asıl konu ise çocuğa yansıyan tarafıdır. Burada baskın olan taraf kayınvalide ise, annenin içine düştüğü durum oldukça rahatsız edicidir. Çocuğun gözünde anne manevi anlamda ölü bir annedir. Fikirleri, duyguları, ilgileri, beklentileri olmayan tamamen görünüşte var olan bir annedir. Çocuk ilk güveni annesinden alır. Ama süreç içerisinde anneye önemsiz ve değersiz bir insan gibi davranan babaanneyi gözlemlemeye başlar. Ve anneye bakış açısı farklılaşır. Anne otoritesi zayıflamaya başlar. Bu ilişkide anne ise babaanneye kendini anlatma çabasına girer ve çatışma kaçınılmazdır.
Diğer yandan anne çocuğuna kazandırmak istediği her davranış sekteye uğrar. İstediği zaman uyutamaz, istediği şekilde çocuğunu besleyemez. Hasta olduğuna inandırmaz vb Kayınvalideye göre; gelin, çocuk yetiştirmekten ve bakmaktan acizdir.
Diğer şekilde de gelin, kayınvalidenin eski kafada olduğunu çocuk eğitiminden ve bakımından bir haber olduğunu düşünür . Anne de babaannede de çocuğu birbirlerine karşı suçlayıcı sözlerle doldururlar. Bak, ben parkta oynamana’ evet’ diyorum. Ama babaannen ‘hayır ‘ diyor. seni sevse o da izin verir gibi kişisel çatışmayı çocuk ile iletişiminde bir kalkan olarak kullanır. Artık çocuk kullanılmaya başlanmıştır.
Peki çocuk bu çatışmadan nasıl etkilenir?
Çocuk babaanne ve annesi arasında kalmıştır. Birinin onayladığını diğeri reddetmektedir. Ne giymesi gerektiğini, ne yemesi gerektiğini, evde nerde oturması gerektiğini, hangi oyuncaklarla oynayacağı bile bu ev ortamında tam bir kaos olmuştur. Huzursuz, kaygılı, güvensiz bir yaşamın ortasındadır. Çocuk hangi tarafa güveneceğini bilemez. Hangisi onun istediğini yapıyorsa onu yönelecektir. Dengeli bir karar alamamaktadır. Ve çocuk bununla bas edemez duruma gelir.
İdeal İletişim Tarzı Nasıl Olmalıdır?
Kayınvalide ve anne kendi istek ve beklentilerini kendi aralarında konuşarak çözümlemelilerdir.
Varolan sorun çocuğa yüklenmemelidir.
Çocuk, ara bozan ya da ara düzeltecek bir konuma getirilmemelidir.
Kişisel çatışmalarını çocuğun olmadığı bir ortamda birbirlerine dile getirmelilerdir.
Çocuğun fizyolojik ve ruhsal ihtiyaçlarını ihmal edecek boyuta taşımamalılardır.
Çocuğu istismar edecek yönde söylemlerde bulunmamalılardır.
Çocuğun ilgi ve ihtiyaçları göz önünde bulundurulmalıdır.
